- nauta
- nauta (ante-class., poet., and late Lat. nāvĭta ), ae, m. [for navita, from navis], a sailor, seaman, mariner:
ego nautas eum non putabam habiturum,
Cic. Att. 9, 3, 2; id. Fam. 16, 9, 4;nautas gubernatoresque comparari jubet,
Caes. B. G. 3, 9:pavidus nauta,
Hor. C. 1, 1, 14:nautae = mercatores,
id. S. 1, 1, 29:permixtus nautis et furibus et fugitivis,
Juv. 8, 174.—Uncontracted form navita (mostly poet. ):nulla est voluptas navitis major,
Plaut. Men. 2, 1, 1; Cato ap. Paul. ex Fest. p. 169 Müll.:timidi navitae, Cic. poët. Tusc. 2, 10, 23: navita de ventis, de tauris narrat arator,
Prop. 2, 1, 43:navita tum stellis numeros et nomina fecit,
Verg. G. 1, 137:omnis navita ponto Umida vela legit,
id. ib. 1, 372 sq.:navitas precum ejus (Arionis) commiseritum esse,
Gell. 16, 19, 11; cf. Charon. Ap. M. 6, 20, p. 181; so,navita turpis aquae,
Tib. 1, 10, 36: navita Porthmeus, Petr. poet. 121, 117.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.